Месяц фатаграфіі ў Мінску

МЕСЯЦ ФАТАГРАФІІ ў МІНСКУ – 2019 МЕСЯЦ ФАТАГРАФІІ ў МІНСКУ – гэта амаль два дзясяткі выставаў фатографаў і фотакалектываў з 10 краінаў на 8 сталічных пляцоўках і аўдыторыя больш за 500 000 чалавек. Нагода паразважаць аб фатаграфіі як аб феномене, інструменце і падставе для дыялогаў, дыскусіяў і абмену досведам. Вось ужо шосты год запар каманда фестывалю трымае беларускую публіку ў інтэлектуальным тонусе – нечаканымі канцэпцыямі, праектамі з самых розных куткоў зямлі і славутымі гасцямі. З 2016 года МЕСЯЦ ФАТАГРАФІІ ў МІНСКУ адбірае для асноўнай экспазіцыі праекты, якія з розных бакоў разглядаюць тую або іншую тэму. У 2018 годзе такою тэмаю быў панятак «юбілей», у 2017-м – «калектывізацыя», а ў 2016-м – апазіцыя «цэнтр – перыферыя». Сёлета каманда фестывалю прапаноўвае падборку з актуальных серыяў, прысвечаных інтэрпрэтацыі канцэпцыі «гісторыя». Гэтае шматзначнае слова сёння звязанае з канструяваннем і дэканструяваннем гістарычных наратываў, а таксама з роляй мастака/фатографа ў сацыяльна-палітычным кантэксце. Тэма 2019 года будзе раздзеленая на тры вялікія блокі. Сацыяльная харэаграфія. Сацыяльная харэаграфія прысвечаная цялеснай рэпрэзентацыі гістарычных падзеяў і ідэалогіяў і звяртае ўвагу на тое, якім чынам нашае цела фармуецца праз палітычны, культурны і сацыяльны кантэкст. Гэтую тэму падымае ў сваёй інсталяцыі «New Olympia» беларускі фатограф Сяргей Гудзілін. Ён даследуе мінскія парады, вывучаючы целы іх удзельнікаў як ідэалагемы, што складаюцца ў «арнамент масаў». Таксама сацыяльная харэаграфія можа стаць элементам супраціву – як, напрыклад, у праекце літоўскага фатографа Рамуалдаса Пажэрскіса «Балтыйскі шлях». Фатограф дакументуе вядомы пратэст жыхароў балтыйскіх краінаў супраць СССР у 1989 годзе, калі жыхары Літвы, Латвіі і Эстоніі пашыхтаваліся ў жывы ланцуг даўжынёю амаль 600 км. Яркі прыклад сацыяльнай харэаграфіі – знакамітыя пратэсты ў Парыжы ў 1968 годзе, якія будуць паказаныя ў праекце «Май’68». Рэ/Дэканструкцыя гісторыі. Разбіраючы або, наадварот, збіраючы, быццам канструктар, фатаграфію, мастакі паказваюць нам сацыяльны канструктывізм любога гістарычнага наратыву, яго неаб’ектыўнасць, а значыць, умоўнасць. Гэтыя праблемы адрасуе праект беларускага мастака Максіма Ясінскага «Кампрамісы», прысвечаны даследаванню тапанімікі гораду як месца бітвы гісторыі і ідэалогіі. Тэма разрываў у гісторыі будзе закранутая ў працы «Рэканструкцыя» вядомага эстонска-рускага фатографа Аляксандра Гронскага. Дэканструюючы кананічныя сімвалы эпохі застою, мастачка Маша Святагор выкарыстоўвае тэхніку калажу для стварэння твораў, якія прымушаюць перагледзець гэты перыяд у жыцці краіны – іранічны ключ тэхнікі калажу дае іншыя інтэрпрэтацыі Брэжнева, балету, бяседы і г. д. Зазоры гісторыі. Гэты тэматычны блок звяртае ўвагу на падзеі, якія аказаліся на перыферыі гісторыі, або нябачныя працэсы. Адзін з праектаў, што выводзяць на першы план малазначныя факты, – серыя нямецкага мастака Зымана Мэнэра «Комплекс назірання», прысвечаная даследаванню архіваў Штазі. Фестывальныя выставы гэтаю восенню пройдуць у Галерэі сучаснага мастацтва «Ў», у Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў (НЦСМ), Літаратурным музеі Максіма Багдановіча, у прасторы «Кніжная шафа» (Мінск), у Цэнтры гарадскога жыцця (Гродна), Нацыянальным гістарычным музеі Рэспублікі Беларусь. Пры падтрымцы сеткі крам КРАВТ. Інфармацыйная падтрымка – беларускі партал TUT.BY, радыё Unistar і гарадскі онлайн-часопіс Citydog.by. Тэхнічная падтрымка – Samsung. FB: https://www.facebook.com/mfm.by/ Instagram: https://www.instagram.com/mfm.by/