Курапаты

Усё дваццатае стагодзьдзе наша Радзіма была пад прыгнётам савецкай імпэрыі. Увесь гэты час улада апавядала насельніцтву, як яна аб ім клапоціцца. А ўсе беды - гэта віна ворагаў народу з якімі яна і змагаецца. Але аказалася што ўлада не растлумачыла каго менавіта лічыла ворагам.... Гэтымі ворагамі былі якраз тыя каго ўлада ўсхваляла і хто ўсхваляў яе: "рабочие, колхозники" і г.д. Канешне ж першымі ворагамі былі патрыёты, інтэлігенцыя, людзі якія хацелі незалежнасьці сваёй Бацькаўшчыны, але ўладзе гэтых ворагаў не хапіла. Таму ўлада рабіла патэнцыйнымі ворагамі ўсіх. Толькі гэта давала гарантыю "Счастья народа". Напрыканцы гэтага "Счастья" у 3 чэрвеня 1988 года часопіс "Літаратура і Мастацтва" надрукаваў артыкул Зянона Пазьняка і Яўгена Шмыгалёва “Курапаты – дарога сьмерці”. Грамадзтва было ў шоку. Аказваецца на ўскраіне Менску, ёсць урочышча якое клічуць "Курапаты", дзе, Ў ПЭРЫЯД 1937-1941 ГОДУ, БЫЛО РАССТРАЛЯНА 200000 ЧАЛАВЕК!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Прайшло 20 год, але ў падручніках па гісторыі Беларусі так і не з' явілася слова "Курапаты", дзяцей не водзяць туды на экскурсіі, па тэлебачаньню славяць тых хто растрэльваў там нашых землякоў. Абавязак кожнага Беларуса, ды любога сумленнага чалавека шанаваць памяць пра ахвяраў сталінскага генацыду. Не дазволіць каб людзей, якія вінаватыя ў забойстве мільёнаў людзей і якія рабілі ўсё дзеля зьнішчэньня нашай Радзімы, дзяржава клікала героямі. Зьберагчы нашу Краіну ад паўтарэньня гэтай жудаснай трагедыі.