Biełanoč

Беланоч – гэта вобразнае перажываньне сябе, плён сымбалічнага самаатаясьненьня. Беланоч увасабляе дваістасьць прыроды чалавека – жанчыны – і ёсьць вобразам настолькі ж архетыпічным, наколькі й глыбока асабістым. Ноч – цёмная, інэртная стыхія, зьвязаная з абшарам бесьсьвядомага развою, пачуцьцёвым, містычным асэнсаваньнем унутранага й навакольнага. Ноч – глыбіня пагружэньня ў сябе, засяроджаньне й згушчэньне ўнутранай моцы. Цемра паказвае тое, што хаваецца ў асьляпленьні дзённым сьвятлом: страх, боль, разбурэньне, сьмерць. Хто не баіцца ісьці ў Ноч, той выходзіць зь яе ачышчаным сьмяротным агнём, які штодня дае новае жыцьцё. Дзень зараджаецца ва ўлоньні Ночы, яна – сьвятая, апранутая ў белае ўбраньне. Яна забівае, але так, каб даць магчымасьць нараджэньня. Яна – ня чорная дзірка, не прарэх у быцьці, а бяздонны калодзеж, зь якога шторанак вынырае сонца; белая цямрэча, якая дорыць яснавідучасьць; Вялікая Маці і Вялікая Разбуральніца. Яна выхоўвае строгасьцю й холадам і ахінае бязьмерным цяплом. З наступленьнем ночы яна ўзыходзіць на неба белым сьвяцілам – прадвесьцем новага сьвятла.