20.09 | Камал Мәктәбе | 41нең арбалы хатыннары

"С началом войны самые тяжкие беды-горести упали на плечи молодых, красивых, трудолюбивых, уже успевших пожить с мужьями и познавших радость материнства, по-своему счастливых женщин. Мужья ушли на фронт, многие из них никогда не вернутся. А жены, прижавшие к своей груди босоногих детей, остались дома, в страшной схватке с нуждой и голодом, растя их, на радость отцам, которым повезет уцелеть в горниле войны, в память о тех, кто уже никогда не вернется. Я своими глазами видел этих женщин. Я рос вместе с их босоногими мальчишками и девчонками. Вместе с ними не раз видел голодную смерть. И если не я, то кто воспоет их негромкий подвиг…". Заки Зайнуллин -- Сугыш башлану белән нужа-михнәтнең иң авыры ир белән яшәп, берничә бала тапкан, тырышып дөнья көткән, һәрберсе үзенчә бәхетле булган япь-яшь, чибәр, уңган татар хатыннарына төште. Ирләре сугышка, күбесе кайтмаска дип чыгып киттеләр. Ә өйдә берничә ач-ялангач баласын кочаклап калган ялгыз хатын, хәерчелек, ачлык белән көрәшеп, тырмашып шул балаларны үтермичә, әтиләре кайтканчы яшәтергә тиеш. Мин үз күзем белән күрдем ул апаларны. Аларның ялан аяклы малайлары, кызлары белән бергә үстем. Ач үлемне шулар белән бергә күрдем. Мин язмыйча, бу турыда кем язсын...